Korzenie tańca żydowskiego sięgają religii żydowskiej. Wśród kobiet i mężczyzn był on główną formą uwielbienia i świętowania w żydowskiej wierze. Za jego pomocą Żydzi wyrażali radość, gdy Bóg wybawił ich z ręki nieprzyjaciół. Taniec jest także obecny na świętach żydowskich, szczególnie na trzech z nich: Paschy (Hag ha – Mazzot), Zielonych Świąt i Pierwszych Plonów (Hag ha – bikkurim), Żniw i Namiotów (Hag ha – Asif). Podczas tych świąt Bóg nakazał swojemu ludowi: „będziesz się weselił przed Panem, Bogiem Twoim” (5 Mojż.16.11). Żydzi posłuszni nakazowi Bożemu radują i weselą się w te święta przed Bogiem wyrażając tą radość tańcem. Radować się i cieszyć to dla Żydów praktycznie to samo co tańczyć. W języku aramejskim, który był używany za czasów Jezusa wśród Żydów, którzy powrócili z Babilonu słowa „radować się” i „tańczyć” są tymi samymi słowami. W języku hebrajskim jest jedenaście słów określających taniec lub jakiegoś rodzaju ruchy taneczne: wirować, obracać się, skakać etc., ale głównym słowem określającym taniec jest słowo „hagag” co znaczy tańczyć po kole. I takie właśnie w większości są tańce żydowskie – tańce po kole, które jest symbolem jedności, równości, wspólnoty, integracji. Są tańce, które integrują i jednoczą pokolenia podczas świąt i uroczystości religijnych, szabatów oraz przy innych okazjach. Wśród chasydów taniec jest uważany za sposób połączenia się z Bogiem, za formę modlitwy w ruchu tak jak naucza Stary Testament. Chasydzi powiadają, że jak człowiek tańczy to tak jak by się dwa razy modlił. Tańce żydowskie i izraelskie są bardzo zróżnicowane w swojej formie i tematyce – od prostych tańców po kole np. Mime, Kadosh odzwierciedlających przeżycia religijne lub opowiadających o codziennym życiu i starożytnych zwyczajach np. taniec wojenny, weselny, po bardziej współczesne układy choreograficzne, które powstały już w czasach nowożytnych i cały czas powstają. Tańce te są prezentowane na festiwalach tanecznych w Izraelu i różnych krajach Europy.